Marowijne trip

Donderdag was eerst een beetje hectisch, omdat ik eerst nog twee uur moest lesgeven op school. Ik was om kwart voor negen vrij, maar iedereen hield me aan de praat, dus om 8:55 op de fiets gestapt en geracet naar huis. Daar aangekomen stond mijn nieuwe huisgenootje Fleur (een vriendin van pascalle) nog onder de douche, dus ik had me voor niks gehaast. Tegen kwart voor tien waren we allemaal klaar en konden we gaan. We moesten naar vliegveld zorg en hoop in Paramaribo. Het is een klein vliegveldje voor binnenlandse vluchten. Daar kregen we verdere uitleg en hebben we onze gids ontmoet, Gersson.
We moesten met tien man op een weegschaal gaan staan, zodat het gewicht van de passagiers bepaald kon worden. Op de weegschaal er naast de andere tien. Uiteindelijk bleek dat we met bagage en al een overgewicht hadden van 200 kilo, niet een bepaald geruststellende gedachte, haha.
Om ongeveer 12:00 zijn we vertrokken met onze Jet. Ik zat heerlijk aan het raam. Maar zodra je die motoren hoort en ziet hoe kort die startbaan is, beginnen de zenuwen toch wel te razen hoor. We hebben ongeveer 45 min gevlogen en hebben maar weinig turbulentie gehad. Geweldig mooi om zo’n zicht te hebben op het woud, de rivieren en natuurlijk eerst ook Paramaribo!

Eenmaal aangekomen in Drietabiki, werd alles uitgeladen en moesten we alle bagage naar de bootopstapplaats brengen. De landingsbaan was vlak bij een schooltje en al die kindjes zaten ons aan te kijken en liepen met ons mee, heel schattig.

We hebben alles in de boot geladen en hebben toen maar even gevaren naar onze slaapplaats voor deze nacht. Als eerste zijn we heerlijk de rivier ingegaan om te zwemmen, het water is zo lekker en de omgeving geweldig!er waren wat lokale kindjes die daar ook aan het zwemmen waren en die gaan zich dan zo uitsloven om maar de aandacht te krijgen van een blanke! Op de een of andere manier is dat zo belangrijk voor ze.
Eenmaal uit het water zijn we gaan lunchen, dat was niet veel soeps, zoete cassave (zit totaal geen smaak aan, net een meelbal), met banaan en zoute vis, brrr.maar goed toch gegeten en we konden er weer even tegen.

Daarna hebben we onze hangmatten gehangen en ons een beetje gestteled, om vervolgens naar een dorpje te gaan aan de overkant waar we al getrommel vandaan hoorden komen. Er bleek iemand te zijn overleden en Gersson had toestemming gevraagd of we mochten kijken bij hun ritueel. Het bleek een 23 jarige man te zijn, die overleden was aan aids. De eerste twee dagen zijn de mensen in zo’n dorp in rouw en daarna wordt er feest gevierd met veel alcohol, dans en muziek.
Het was een vreemde gewaarwording maar na enig aandringen van de vrouwelijke dorpsbewoners hebben we zelfs meegedanst.

Hierna zijn we terug gevaren en hebben we gegeten. We hebben vervolgens een bezoek gebracht aan het dorp drietabiki zelf. Daar was er een onwijs lief en schattig kindje die mij uitkoos om mijn hand echt de hele weg vast te houden, echt zou haar zo meenemen.
’s Avonds hebben we eerst van de sterrenhemel genoten op de warme rotsen van de rivier. Daarna werden we gehaald en zijn we naar het dorp gegaan om naar de lokale dancing te gaan. Was op zich wel leuk, maar die surinaamse muziek is niet zo mijn ding en ik vind de mannen zo ranzig zoals ze naar je kijken! Echt vies gewoon, dus dan hoeft het voor mij al niet meer. Ik vroeg een man om waar we konden gaan plassen en komt die vieze kerel met zijn kruis naar voren op me af, echt bah bah!

Dag twee zijn we om 10 uur vertrokken. We gingen naar een dorpje net voor stoelmanseiland. Aangezien voor deze half uur durende vaartocht niet alles en iedereen in een boot paste, zijn we in twee keer gegaan. Heel gaaf over wat sula’s (stroomversnellingen). Eenmaal aangekomen moesten we alles uitladen en over een klein spoortje lopen naar de andere kant van een klein eilandje, het heette voetopassi (oftewel voetpad). Daar hebben we heerlijk in een sula gelegen en hebben we gewacht (zeker 2 uur) op de anderen, op zich geen straf om zo te wachtten.
Toen de anderen er waren zijn we even naar een waterval gevaren, heel erg mooi!
Toen zijn we ongeveer een uur gaan varen om bij het volgende dorp aan te komen. Flinke sula’s kwamen we tegen en je hield het dan ook niet droog op de boot! Wel onwijs gaaf.

Aangekomen in het dorp bleek er weer iemand te zijn overleden. We hebben onze hangmatten gehangen en hebben toen besloten om een wandeling te gaan maken door de jungle. Een deel van de groep ging liever niet naar de waterval waar we naar toe zouden wandelen omdat het nogal ver was en we dan een flinke wandelpa moesten hebben, omdat we anders niet voor donker terug zouden zijn.Ik ben natuurlijk wel meegegaan! De pas werd er flink ingezet, echt ongelofelijk, over beekjes, door beekjes, over wortels en klimmen en dalen, maar wel erg mooi. Ik hou echt van dat tropische regenwoud! We hebben apen gezien onderweg, boven in de bomen natuurlijk.
De waterval was geweldig, zo midden in het woud.
Daarna terug geklommen de berg op, behoorlijke klim, en echt je zweet je de pletter, net of je onder de douche staat, zo vochtig.
Net voor donker waren we terug en hebben we lekker even gezwommen en zijn we opgefrist.
’s Avonds hebben we met ons groepje een moordspel gedaan, best lachen.

De volgende ochtend zijn we tegen tien uur weer vertrokken,nu naar stoelmanseiland. Op dit eiland waar eerst drie duizend mensen woonden, zijn er nu nog een handje vol over.Er is een militaire basis en een medische zending basis. Het is er nu zo rustig omdat Brunswijk deze plek als zijn legerbasis had gekozen tijdens de binnenlandse oorlog.
Het was niet veel bijzonders om te zien nu. Een paar mensen van onze groep moesten naar de dokter, dus daar hebben we op gewacht.
Na stoelmanseiland zijn we weer in de boot gestapt en hebben we ongeveer 2 uur gevaren om bij een dorpje aan te belanden dicht bij langetabiki. Een waar paradijsje! Palmbomen, mooie slaaphutjes, een geweldig uitzicht op het nassaugebergte en het woud en een sula voor de deur, wat wil je nog meer!
Daar zijn we gelijk ingedoken,zalig. Daarna hebben we besloten om niet in een hutje te slapen maar onze hangmat tussen de palmbomen te hangen.
We hebben de zonsondergang bekeken en hebben daarna gegeten. Na het eten had Gersson een verrassing voor ons.Hij had een verhalen verteller uit het dorp geregeld met een zanger en een animator, voor de geluidjes. Die vertelde ons 2 verhalen, echt zo leuk.

Daarna kwamen we erachter dat er spinnen zaten in het toilet (jaja voor het eerst weer een echt toilet), een hele grote bruine op de toiletbril en een vogelspin aan het plafond.Dus dan maar geen toilet en weer in de bush bush, haha.
We gingen ons binnn omkleden toen ik aan het plafond een nog grotere bruine spin zag en het nest van een vogelspin, brr.

Pascalle, fleur, joukje en ik zijn op tijd gaan slapen. Puck, tesse en Katrijn zijn nog door gaan feesten met Ryan de kok en Gersson.

De volgende dag gingen we met spijt weg. Ik was vroeg wakker dus heb nog even van de sula en het uitzicht kunnen genieten. Om half elf (plan was 9 uur) stapten we in de boot.
Het was een lange dag varen.Met een grote stop bij de armina waterval(een grote sula), waar we hebben gezwommen en geluncht.
Daarna zijn we nog gestopt in Apetou een dorpje aan de frans Guyanese grens. Echt grappig, het is nog steeds van frankrijk, dus je ziet franse kentekens(op de 2 auto’s die we zagen), de mensen praten natuurlijk frans en je kon alleen met euro’s betalen. Je zag wel dat het veel beter ontwikkeld was dan Suriname, tja het is niet altijd slecht om onderdeel te zijn van een kolonie.
Wel was het op het heetst van de dag dat we de rondleiding hadden, dus zweette me kapot samen met de rest.
In de boot koelde je wel een beetje weer af gelukkig. Tot de mega regenbui, waarbij we doorweekt werden en het daarna ijskoud hadden. Gelukkig waren we toen al bijna bij albina, het eindpunt van de bootreis. Daar hebben we droge kleren aangedaan en zijn we winkel in gerend om lekkere dingen die we hadden gemist zoals chocola te kopen. Haha helemaal misselijk natuurlijk in die bus. Een rit die nog ongeveer drie uur duurde over een weg met mega veel gaten.
We zijn over de surinamerivier brug gekomen en hadden natuurlijk een geweldig uitzicht over de verlichtte stad.
Tegen negen uur waren we uitgeput thuis en hebben we allemaal lekker gedoucht.